MAGDALENA POPIEL

Prof. dr hab. Magdalena Popiel pracuje w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się literaturą modernizmu w perspektywie estetycznej i antropologicznej oraz komparatystyką literacką i kulturową. Autorka książek: Świat artysty. Modernistyczne estetyki tworzenia (2018), Wyspiański. Mitologia nowoczesnego artysty (2007), Oblicza wzniosłości. Estetyka powieści młodopolskiej (1999). Współredaktor Światowej historii literatury polskiej. Interpretacje (2020) i The Routledge World Companion to Polish Literature (2022), współautor Kulturowej teorii literatury (2006, 2012). Redaktor naukowy Serii „Biblioteka Narodowa” Ossolineum (2005-2010), współtwórca Serii „Biblioteka Polska” Universitas, prezes Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Polonistycznych, członek Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich PAN, Komisji Historycznoliterackiej Oddziału PAU, Rady Programowej „Biuletynu Polonistycznego”, Rady Programowej „Ricerche Slavistiche”, Komitetu Redakcyjnego „Przestrzeni Teorii”, współredaktor serii „Inventio. Antropologia tworzenia – krytyka genetyczna – interpretacja” (WUJ i WUŚ). Współorganizatorka Światowych Kongresów Polonistów i Konkursu im. Jana Kochanowskiego oraz cyklu Wykładów Jagiellońskich im. Czesława Miłosza. Koordynator multimedialnego słownika Sensualność w kulturze polskiej . Recenzentka i laudatorka w przewodach nadania tytułu doctora honoris causa profesorom: M.Delaperriere, A.Woldanowi, L.Marinellemu, C.Geambasu.

— profesor doktor habilitowana nauk humanistycznych, pracuje w Instytucie Językoznawstwa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, dyrektorka Szkoły Języka i Kultury Polskiej UŚ. Od 2008 roku pełni funkcję Pełnomocniczki Dziekana Wydziału Humanistycznego ds. Studentów Zagranicznych, a od 2010 roku jest Pełnomocniczką Rektora UŚ ds. studentów zagranicznych. Jej zainteresowania naukowe i badawcze koncentrują się wokół następujących zagadnień: fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego, język artystyczny (szczególnie prozy science fiction), sytuacja językowa na Śląsku, nauczanie języka polskiego obcokrajowców. Jest od dwóch kadencji przewodniczącą Rady Naukowej programu edukacji regionalnej, członkinią Polskiego Towarzystwa Językoznawczego, Komitetu Językoznawczego PAN, Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego, Komisji Socjolingwistyki Międzynarodowego Komitetu Slawistów, Stowarzyszenia Polskich i Zagranicznych Nauczycieli Kultury Polskiej i Języka Polskiego jako Obcego „Bristol” Od 1998 roku była członkinią ministerialnych komisji rekrutacyjnych osób pochodzenia polskiego na studia w Polsce. Była profesor wizytującą na University of Toronto, w na University of Alberta w Edmonton, na Pekińskim Uniwersytecie Języków Obcych. Prowadziła wykłady gościnne na uniwersytetach na Białorusi, w Brazylii, w Czechach, Chinach, Japonii, Korei Południowej, Kanadzie, Macedonii, na Litwie, Łotwie, w Niemczech, USA, we Włoszech i na Węgrzech. Jest autorką książek: Język polskiej prozy fantastyczno-naukowej (Katowice 1991), Mowa Górnoślązaków oraz ich świadomość językowa i etniczna (Katowice 2006, 2008), Oberschlesien – Sprache und Identität (Hildesheim 2011), kilkakrotnie wznawianego podręcznika Fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego (wspólnie z Danutą Ostaszewską, Warszawa 2000 i wyd. następne) oraz autorką zbioru zadań do tegoż podręcznika Fonetyka i fonologia współczesnego języka polskiego. Ćwiczenia (Warszawa 2007), współautorką książki (wraz z G. Hentschelem, I. Feketem) Śląski lekt i jego użytkownicy. Rozpowszechnienie, postawy społeczne wobec śląszczyzny, żywotność germanizmów w lekcie śląskim (Berno 2022),  redaktorką naukową 6-tomowego dzieła stanowiącego pokłosie VI Światowego Kongresu Polonistów: Polonistyka na początku XXI wieku. Diagnozy. Koncepcje. Perspektywy (Katowice 2018). Wspólnie z Anną Majkiewicz napisała podręcznik Śpiewająco po polsku (Katowice 2004, 2006, 2022) . Wraz z prof. dr hab. Danutą Rytel-Kuc (Rytel-Schwarz) zorganizowała dwie konferencje polsko-niemiecko-czeskie poświęcone certyfikacji języka polskiego jako obcego oraz zredagowała publikacje pokonferencyjne (wyd. Gnome – Katowice 2006 oraz PeterLang – Frankfurt am Main 2008). Współprzewodniczyła radzie eksperckiej powołanej przez MNiSW opracowującej ekspertyzę nt. stanu i perspektyw nauczania języka i kultury polskiej w świecie, która została opublikowana pt. Nauczanie i promocja języka polskiego w świecie. Diagnoza – stan – perspektywy, Katowice 2018. Jest współredaktorką serii „Biblioteka Interpretacji” oraz „Czytaj po polsku”.

— prof. dr hab., zatrudniony w Katedrze Teorii Literatury Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się literaturą XX i XXI wieku, najnowszymi teoriami literatury, komparatystyką kulturową, zjawiskami intermedialnymi we współczesnej kulturze. Autor książek Muzyczność dzieła literackiego (2001, 2002, 2012; wyd. ang.: Musicality of a Literary Work, 2018), Muzyka w literaturze. Perspektywy komparatystyki interdyscyplinarnej (2008, 2012; wyd. ang.: Music in Literature: Perspectives of Interdisciplinary Comparative Literature, 2014), Komparatystyka. Studia literackie – studia kulturowe (2013; wyd. ang.: Comparative Literature: Literary Studies – Cultural Studies, 2018), Skryptoralność. Literatura w dobie społeczeństwa medialnego (2022); redaktor tomu Muzyka w literaturze. Antologia polskich studiów powojennych (2002), współredaktor tomów Intersemiotyczność. Literatura wobec innych sztuk (i odwrotnie). Studia (2004), Dysonanse. Twórczość Stefana Kisielewskiego (1911–1991) (2011),Transpozycje. Muzyka w nowoczesnej literaturze europejskiej (2016), Pasaże Witolda Hulewicza (2017), Archiwa dyscypliny. Historie i teorie nowoczesnej komparatystyki od Herdera do szkoły amerykańskiej (2022), Literatura światowa i przekład. Historie i teorie nowoczesnej komparatystyki od szkoły amerykańskiej do biohumanistyki (2022).Studia i rozprawy publikował m.in. w „Tekstach Drugich”, „Pamiętniku Literackim”, „Przestrzeniach Teorii”, „Ruchu Literackim”, niektóre z nich ukazały się w języku angielskim, bułgarskim, francuskim, włoskim i ukraińskim. Członek m.in. Polskiego Stowarzyszenia Komparatystyki Literackiej i International Comparative Literature Association (AILC/ICLA). Pełni funkcję przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego serii wydawniczej Projekty Komparatystyki (Universitas).

— doktor habilitowany nauk humanistycznych w zakresie językoznawstwa polskiego, profesor UMK, kierownik Katedry Języka Polskiego w Instytucie Językoznawstwa na Wydziale Humanistycznym UMK. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się wokół współczesnego języka polskiego, w szczególności zagadnień morfologicznych i składniowych. Prace badawcze poświęcone innej problematyce dotyczą teoretycznych i praktycznych zagadnień językoznawstwa normatywnego, stylistyki, języka tekstów prawnych, językoznawstwa sądowego  oraz glottodydaktyki. Jest autorką, współautorką lub redaktorką 120 prac naukowych, w tym czterech monografii autorskich: Związki linearne między składnikami grupy nominalnej we współczesnym języku polskim, Toruń 2000, Pozycje składniowe frazy bezokolicznikowej we współczesnym zdaniu polskim, Toruń 2011, (z A. Morozem) Jednostka tekstu prawnego w ujęciu teoretycznym i praktycznym, Toruń 2019, (z A. Walkiewicz) Wszystko w porządku. Szyk języka polskiego: reguły i ćwiczenia dla obcokrajowców, Toruń 2022. Prowadzi badania z naukowcami z renomowanych uczelni w kraju (Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu) i zagranicy (Uniwersytet Europejski Viadrina we Frankfurcie n. Odrą, Lwowski Narodowy Uniwersytet im. I. Franki, Stellenbosch University). W 2020 i 2022 r. realizowała projekty NAWA w ramach programu „Promocja języka polskiego”. W latach 2001-2003 była lektorką języka polskiego w Institut National des Langues et Civilisations Orientales w Paryżu (INALCO). W latach 2006-2009 kierowała Studium Kultury i Języka Polskiego dla Obcokrajowców UMK. Równolegle z pracą naukową i dydaktyczną prowadzi działalność popularyzującą wiedzę o języku polskim oraz pełni funkcję biegłego sądowego w dziedzinie językoznawstwa.

MAŁGORZATA MIKOŁAJCZAK

— profesor i prodziekan Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, kierownik Katedry Międzynarodowych Studiów Polonistycznych, dyrektor Centrum Studiów Humanistycznych. Zajmuje się komparatystyką, przekładoznawstwem i humanistyką medyczną. Autor książek Porównanie i przekład. Komparatystyka między tablicą anatoma a laboratorium cyfrowym (2016), Komparatystyka i interpretacja. Nowoczesne badania porównawcze wobec translatologii (2010), Niewspółmierność. Perspektywy nowoczesnej komparatystyki (autorska antologia, 2010). Współautor opracowań: Literatura światowa i przekład. Historie i teorie nowoczesnej komparatystyki od szkoły amerykańskiej do biohumanistyki (2022, w druku); Archiwa dyscypliny. Historie i teorie nowoczesnej komparatystyki od Herdera do szkoły amerykańskiej (2022); The Routledge World Companion to Polish Literature (2022); Wiek teorii. Sto lat nowoczesnego literaturoznawstwa polskiego (2020), Światowa historia literatury polskiej. Interpretacje (2020). Współredaktor naukowy serii „Hermeneia”. Wykładał i prowadził projekty badawcze na uniwersytetach amerykańskich i europejskich.

Maria Delaperrière – prof., dr hab., doktor honoris causa Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2016) oraz Uniwersytetu Jagiellońskiego (2017), aktualnie profesor emeritus, wcześniej zatrudniona w Institut National des Langues et Civilisations Orientales (INALCO; Département de l’Europe Centrale et Orientale; w latach 1985–2009 kierowała Sekcją Języka Polskiego). Autorka książek: Les avant-gardes polonaises et la poésie européenne. Étude sur l’imagination poétique (Paris 1991; przekład polski: Polskie awangardy a poezja europejska, przeł. A. Dziadek, Katowice 2004), Dialog z dystansu. Studia i szkice (Kraków 1998), Pod znakiem antynomii, studia i szkice o polskiej literaturze XX wieku (Kraków 2006), La littérature polonaise à l’épreuve de la modernité (2008), Literatura polska w interakcjach. Szkice porównawcze z literatury i kultury (Warszawa 2010), Okiem innego. Studia porównawcze o polskiej tożsamości literackiej i kulturowej (Kraków 2022). Redaktorka tomów: Le Baroque en Pologne et en Europe (Paris 1990), Convergences européennes – conscience nationale et conscience européenne dans les littératures slaves, baltes, balkaniques et hongroise au XXe siècle(Paris 1993), Littérature et émigration dans les pays de l’Europe centrale et orientale (Paris 1996), L’Histoire littéraire de l’Europe médiane. Des origines à nos jours (Paris 1998), Modernisme en Europe centrale. Les avant-gardes (Paris 1999), (Post)modernisme en Europe centrale. La crise des idéologies (Paris 1999),Mickiewicz par lui-même (Paris 2000), Słowacki aujourd’hui (Paris 2002), Absurde et dérision dans le théâtre est-européen (Paris 2003), La poésie polonaise du vingtième siècle. Voix et visages (Paris 2004), La littérature face à l’histoire. Discours historique et fiction dans les littératures est-européennes (Paris 2005), Czesław Miłosz et le vingtième siècle (Paris 2006), Joseph Conrad – un Polonais aux confins de l’Occident (Paris 2009), Juliusz Słowacki: lectures contemporaines (Paris 2002), Aleksander Wat sur tous les fronts (Paris 2013), Miłosz et la France (Paris 2013), Pensée et culture en Pologne: XX et XXI siècle, „Revue des études slaves” (2014, t. 85), Norwid, notre contemporain (Paris 2015), Chemins de la modernité polonaise: de „La Terre promise” à „L’Avant-printemps” (Paris 2016), Gustaw Herling-Grudziński, témoin de son époque (Paris 2019), Henryk Sienkiewicz, voyageur dans le temps et dans l’espace (Paris 2018); współredaktorka tomów: Panorama de la littérature polonaise des origines à 1822 (Warszawa–Paris 1991), Paris „capitale culturelle” de l’Europe Centrale? Les échanges intellectuels entre la France et les pays de l’Europe médiane, 1918–1939 (Paris 1997),L’enseignement du polonais en France. Assises 2001 (Paris 2002), La France et la Pologne au-delà des stéréotypes (Paris 2004), Europe médiane. Aux sources des identités nationales (Paris 2005), La Pologne multiculturelle (Paris 2010), Józef Czapski, itinéraires de vérité (Paris 2020). Członkini komitetu redakcyjnego kwartalnika „Revue des Études Slaves”, rady programowej: kwartalnika „Postscriptum Polonistyczne” i rocznika „Prace Filologiczne (Literaturoznawstwo)”, rady naukowej dwumiesięcznika „Teksty Drugie”, periodyku„Śląskie Studia Polonistyczne” i pisma „Wielogłos”. Przewodnicząca Ośrodka Badań środkowo-europejskich (Centre d’Études de l’Europe Médiane) w INALCO (1998–2007), przewodnicząca komisji konkursu agregacyjnego dla absolwentów polonistyki we Francji (1998–2005), sekretarz Generalny Polskiego Towarzystwa Historyczno-Literackiego w Paryżu (2009–2019), przewodnicząca Rady Programowej Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Polonistycznych.

Aleksander Lipatow – prof. dr hab., zatrudniony w Instytucie Słowianoznawstwa Rosyjskiej Akademii Nauk. Zajmuje się historią literatury i kultury polskiej, historią kultur słowiańskich, teorią i metodologią badań historyczno-kulturowych, zjawiskami stereotypów narodowych. Autor książek Возникновение польского просветительского романа: проблемы национального и общеевропейского (Москва 1974), Формирование польского романа и европейская литература: Средневековье. Возрождение. Барокко (Москва 1977), Литература в кругу шляхетской демократии. Позднее Барокко. Просвещение. Предромантизм (Москва 1993), Słowiańszczyzna, Polska, Rosja. Studia o literaturze i kulturze(Izabelin 1999), Rosja i Polska: konfrontacja i grawitacja. Historia, kultura, literatura, polityka (Toruń 2003), Rosja dzisiejsza. Między przeszłością a teraźniejszością (Toruń 2007). Członek rady naukowej czasopisma „Studia Rossica”, członek prezydium Międzynarodowego Kongresu Slawistów. Założyciel polonistyki na Rosyjskim Państwowym Uniwersytecie Humanistycznym w Moskwie.

Michał Masłowski (Michel Masłowski) – prof. dr hab., profesor emeritus, wcześniej zatrudniony na Université Paris-Sorbonne (Paris IV). Zajmuje się romantyzmem i teatrem romantycznym, teorią i historią teatru, Europą Środkową, tematyką religijną w literaturze współczesnej. Autor książek Dzieje bohatera. Teatralne wizje „Dziadów”, „Kordiana” i „Nie-Boskiej Komedii” do II wojny światowej (Wrocław 1978), Le Geste, le rite et les symboles du théâtre romantique polonaise (Lille 1987), Gest, symbol i rytuały polskiego teatru romantycznego (Warszawa 1998), Zwierciadła Kordiana. Rola i maska bohatera w dramatach Słowackiego (Warszawa 2001), Problemy tożsamości. Szkice mickiewiczowskie i (post)romantyczne (Lublin 2006), Etyka i metafizyka. Perspektywa transcendencji poziomej we współczesnej kulturze polskiej (Warszawa 2011), Mity i symbole polityczne Europy Środkowo-Wschodniej (Warszawa 2020), Sakramentalne akty ciała. Szkice z antropologii kulturowej liturgii (Kraków 2022), redaktor i współredaktor m.in. tomów: L’Europe du milieu (Nancy 1991); Identité(s) de l’Europe Centrale (Nancy 1992), Identité individuelle et destin collectif (Paris 1995), Histoire des idées politiques de l’Europe Centrale (Paris 1998), Le Verbe et l’Histoire. Mickiewicz, la France et l’Europe(Paris 2002), Mythes et symboles politiques en Europe centrale (Paris 2002), Dissidences (Paris 2005), L’Âge d’or du théâtre polonais. De Mickiewicz à Wyspiański, Grotowski, Kantor, Lupa, Warlikowski… (Paris 2009) , Culture et identité en Europe Centrale. Canons littéraires et visions de l’Histoire (Paris-Brno 2011), Religion et identité en Europe Centrale(Paris 2012), L’anthropologie théâtrale selon Jerzy Grotowski (Paris 2013). Przełożył na język francuski między innymi utwory Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Czesława Miłosza, Tadeusza Różewicza.  Członek rady programowej czasopisma „Teologia, Kultura, Media”. Założyciel i dyrektor Groupe de Recherche sur l’Europe Centrale (GREC; 1989–1996), obecnie członek grupy badawczej Sorbony EUORBEM. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego (1994–1996) i przewodniczącego Société Française des Études Polonaises (2005–2012), w 2010 został członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Umiejętności (PAU). Nagroda ZAiKSU 2005 (wraz z J. Donguy) za tłumaczenia; odznaczony Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta (2012), francuskim medalem Komandorskim Palmes Académiques (2017).

Tokimasa Sekiguchi, eseista, tłumacz literatury polskiej na język japoński, popularyzator polskiej kultury w Japonii. Ukończył studia romanistyczne oraz kultury komparatystycznej na państwowym Uniwersytecie Tokijskim; odbył staż naukowy na Uniwersytecie Jagiellońskim jako stypendysta rządu polskiego (1974-1976). W latach 1992-2013 wykładał na polonistyce państwowej uczelni Tokyo University of Foreign Studies (TUFS) prowadząc seminarium kultury polskiej. W latach 2000-2004 był wiceprezesem Stowarzyszenia „Bristol” Polskich i Zagranicznych Nauczycieli Kultury Polskiej i Języka Polskiego. Był przewodniczącym organizacji pozarządowej FORUM POLSKA (2005-2022). Od marca 2013 jest na emeryturze jako Professor Zasłużony TUFS. Wydał książki autorskie m.in.: Porando to tasha [= Polska i jej Obcy] (Tokio 2014), Eseje nie całkiem polskie (Kraków 2016), Zwierciadło i zwierzyniec pana Mikołaja Reja (Tokio 2022). Jest redaktorem serii wydawniczych: „Klasyki literatury polskiej” i „Pieśni polskich dla melomanów japońskich”. Przetłumaczył na język japoński utwory, m.in. Jana Kochanowskiego (Treny 2013; Pieśni i fraszki 2022), Adama Mickiewicza (Ballady i romanse 2014; Dziady wileńskie 2018), Bolesława Prusa, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Jarosława Iwaszkiewicza, Witolda Gombrowicza, Czesława Miłosza, Stanisława Lema (Szpital Przemienienia; Prowokacja 2017, Niezwyciężony 2021), a także nową Korespondencję Fryderyka Chopina (2012 t. I, 2019 cz. 1 t. II, 2020 cz. 2 t. II) wydaną nakładem Wydawnictw Uniwersytetu Warzawskiego (red.: Z. Helman, Z. Skowron, H. Wróblewska-Straus), pieśni Mikołaja Gomóki (psalmy), Fryderyka Chopina, Mieczysława Karłowicza, Karola Szymanowskiego i.in. Otrzymał w 2017 nagrodę literacką „LXIX The Yomiuri Prize for Literature” oraz „The Best Translation Award in Japan” za przekład Lalki Bolesława Prusa. Został uhonorowany w Polsce odznaczeniami m.in.: Zasłużony dla Kultury Polskiej (1998), Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP (2009), Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (2015), Nagrodą ZAiKS (2019), Nagrodą TiFC za wybitne osiągnięcia w promowaniu osoby i twórczości Fryderyka Chopina (2019), Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP (2020).

Henryk Siewierski – prof. dr, zatrudniony od roku 1987 w Universidade de Brasília (Departamento de Teoria Literária e Literaturas). Wcześniej pracował w Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Lizbońskim. Zajmuje się literaturą polską XIX i XX wieku, literaturą porównawczą, przekładem literackim, literaturą języka portugalskiego. Autor książekSpotkanie narodów (Paryż 1984), Jak dostałem Brazylię w prezencie (Kraków 1998), História da literatura polonesa(Brasília 2000), Raj nie do utracenia. Amazońskie silva rerum (Kraków 2006), „Architektura słowa” i inne szkice o Norwidzie (Kraków 2012), Livro do Rio Máximo do Padre João Daniel (São Paulo 2012), Szkice brazylijskie (Warszawa 2016), Agostinho da Silva: Vida conversável (Sintra 2020), tomów poezji Outra língua (Cotia 2007), Lago Salgado (Rio de Janeiro 2012), Da capo al fine (Rio de Janeiro 2020). Redaktor i współredaktor m.in. tomów: Heranças e desafios na América Latina: Brasil – Chile (Brasília 2003), 33 wiersze brazylijskie (Warszawa 2011). Przełożył na język portugalski między innymi utwory Brunona Schulza, Stanisława Lema, Bronisława Geremka, Leszka Kołakowskiego, Czesława Miłosza, Zbigniewa Herberta, Cypriana Norwida, a na polski między innymi wiersze Fernanda Pessoi, João Cabrala de Melo Neto, Carlosa Drummonda de Andrade e Marca Lucchesiego. Redaktor czasopisma „Aproximações. Europa de Leste em Língua Portuguesa” (1986–1991), członek zespołu redakcyjnego czasopisma „Projeções” (1999–2009) i pisma Polonii brazylijskiej „Polonicus” (od 2010 roku). Był dyrektorem Instituto de Letras Universidade de Brasília (1997–2005) oraz Wydawnictwa tegoż Uniwersytetu, w którym był też redaktorem serii wydawniczej Poetas do mundo. W roku 2011 stworzył na Universidade de Brasília Katedrę Cypriana Norwida, ośrodek badań literatury i kultury polskiej w Brazylii. W roku 2017 otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie.

Tamara Trojanowska – prof. dr, zatrudniona w University of Toronto (Department of Slavic Languages and Literatures; Centre for Drama, Theatre and Performance Studies). Zajmuje się teatrem i dramatem XX i XXI wieku, kwestiami podmiotowości i tożsamości, historią i filozofią w teatrze i dramacie, kryptoteologią. Współautorka książki Poszukiwania nowego teatru. W kręgu teorii 1887–1939 (Wrocław 1988), współredaktorka m.in. tomów: Polonistyka po amerykańsku. Badania nad literaturą polską w Ameryce Północnej (1990–2005) (Warszawa 2006), New Perspectives on Polish Culture. Personal Encounters, Public Affairs (New York 2012), Being Poland. A New History of Polish Literature and Culture since 1918 (Toronto 2019). Członkini rady naukowej czasopisma „Didaskalia”, „Polish Theatre Perspective”, rady programowej kwartalnika „Postscriptum Polonistyczne”, rady redakcyjnej dwumiesięcznika „Teksty Drugie”. Kierowała Centre for Drama, Theatre and Performance Studies (2017–2021, University of Toronto), sprawuje funkcję prodziekana Faculty and Academic Life, Faculty of Arts and Science (University of Toronto).

Kris Van Heuckelom – dr, pracownik Katedry Kulturoznawstwa Katolickiego Uniwersytetu w Leuven, prodziekan Wydziału Humanistycznego ds. współpracy międzynarodowej; polonista i kulturoznawca; jego dorobek naukowy obejmuje książki takie jak: „Patrzeć w promień od ziemi odbity”. Wizualność w poezji Czesława Miłosza (2004), (Un)masking Bruno Schulz. New Combinations, Further Fragmentations, Ultimate Reintegrations (2009, współred. Dieter De Bruyn), Polish Literature in Transformation (2013, red. Ursula Phillips przy współpracy z Knutem Andreasem Grimstadem i Krisem Van Heuckelomem), European Cinema after the Wall. Screening East–West Mobility (2014, współred. Leen Engelen), Polish Migrants in European Film 1918–2017 (2019) i Nostalgia, solidarność, (im)potencja. Obrazy polskiej migracji w kinie europejskim (od niepodległości do współczesności) (2022).